Tevazu Nedir? Erdemlerin Tacı, İnsanlığın Özü
🎯 Kısaca Tanım
Tevazu, basitçe "alçakgönüllülük" olarak tanımlansa da, çok daha derin bir ahlaki duruşu ifade eder. Arapça “vaz’” kökünden gelen bu kavram, kibirden uzak, içsel dengeye dayalı bir benlik bilincini temsil eder. Gerçek tevazu, kendini küçültmek değil; hem kendi değerini bilmek hem de başkalarının onurunu yüceltmektir.
Modern çağın benmerkezci yapısında unutulan bir fazilet olan tevazu, aslında görünmeyen bir iç liderliktir. Ruhsal olgunluğun, hidayet arayışının ve insanî ilişkilerin temel taşlarındandır. Bu erdem, bireyin sadece kişisel gelişimine değil, toplumsal uyuma da katkı sunar. Tevazu, gösterişsiz ama etkili bir yaşam biçiminin sessiz rehberidir.
Yanlış Anlamalar ve Çarpıtmalar: Tevazu Eziklik midir?
Ne yazık ki, tevazu çoğu zaman yanlış anlaşılır ve çarpıtılır. Toplumda yaygın bir yanılgı, tevazuyu eziklik, kendine güvensizlik veya pasiflik ile eşleştirmektir. Oysa gerçek tevazu, eziklikten fersah fersah uzaktır. Kendine güvenen, potansiyelinin farkında olan ancak bu potansiyeli başkalarına üstünlük taslamak için değil, hizmet etmek ve değer katmak için kullanan bir duruştur. Tevazulu insan, kendi değerini sorgulamaz; sadece bu değeri başkalarının gözüne sokma ihtiyacı hissetmez. Bu anlayış, sağlıklı iletişimin ve etkili sosyal ilişkilerin de temelini oluşturur; çünkü gösterişten arınmış bir yaklaşım, karşılıklı saygıyı besler. Sahte tevazu ise, aslında içten içe kendini yüce gören, ancak dışarıya "ne kadar da mütevazıyım" mesajı veren bir riyakarlıktır. Gerçek tevazu sessizdir, gösterişten uzaktır; sahte tevazu ise sürekli bir takdir beklentisi içindedir. Tevazu, bir zayıflık değil, aksine derin bir içsel gücün ve olgunluğun işaretidir.
Egoyla Dans: Tevazu ve Benlik Bilinci
Tevazu, egoyu tamamen yok etmekle ilgili bir durum değildir; daha ziyade egoyu sağlıklı bir dengeye oturtmakla ilgilidir. Ego, benlik bilincimizin önemli bir parçasıdır ve hayatta kalmak, ilerlemek için gereklidir. Ancak kontrolsüz bir ego, kişiyi kibre, kendini beğenmişliğe ve başkalarını hor görmeye iter. Tevazu, bu aşırı egoist eğilimleri frenleyen bir filtredir. Kendini her şeyin merkezine koyma dürtüsünü dizginlerken, kişinin kendi değerini inkar etmesine de izin vermez. Tevazulu insan, kendi başarılarını ve yeteneklerini bilir, ancak bu bilgi onu böbürlenmeye değil, şükretmeye ve sorumluluk hissetmeye yönlendirir. Bu, sürekli bir içsel diyalog ve denge arayışıdır; egoyla bir savaş değil, akıllıca bir danstır.
Tevazunun Psikolojik Boyutları: İçsel Bir Yolculuk
Tevazu, sadece dışarıya yansıyan davranışlardan ibaret değildir; o, bireyin iç dünyasında başlayan, derinlemesine bir psikolojik dönüşümün sonucudur. Bu, kalbin ve zihnin kendini yeniden kalibre etmesi, gerçek değerlerin farkına varmasıyla başlayan bir yolculuktur. Psikolojik iyi oluş için, tevazu sadece bir özellik değil, adeta bir reçetedir. Aşırı ben merkezcilikten, sürekli onay arayışından ve kıyaslama tuzağından kurtulan bir zihin, çok daha huzurlu ve dengeli bir yaşam sürer.
Öz Farkındalık ve Tevazu: Kendini Bilmenin Kapıları
Tevazunun anahtarı, öz farkındalıktan geçer. Kendini dürüstçe değerlendirebilmek, güçlü ve zayıf yönlerini cesurca kabul edebilmek tevazunun ilk adımıdır. Bu, narsistik bir aynaya bakıp sadece mükemmelliği görmek değil, içsel bir gözle kendi eksikliklerini ve potansiyel gelişim alanlarını fark edebilmektir. Öz farkındalık sayesinde kişi, kendi sınırlarını bilir, her şeyi bilemeyeceğini, her şeyin en iyisi olamayacağını kabul eder. Bu kabul, onu gerçeğe daha yakın kılar ve yapay bir mükemmellik arayışından kurtarır. Kendini bilmek, aynı zamanda neye layık olduğunu da bilmektir; bu bilgi, onu gururdan uzak tutarken, değersizlik hissine kapılmaktan da korur. Tevazu, insanın kendi gerçeğiyle barışık olmasının bir yansımasıdır.
Empati ve Anlayış: Başkalarını Dinlemenin Erdemi
Gerçek tevazu, empati ve anlayışın kapılarını aralar. Kendi benliğini merkeze almaktan vazgeçen bir zihin, başkalarının bakış açılarına, duygularına ve deneyimlerine daha açık hale gelir. Mütevazı insan, kendisinin dışındaki dünyayı daha iyi dinler, anlamaya çalışır. Tartışmalarda "ben bilirim" tavrından uzak durur, farklı fikirleri yargılamadan dinleme yeteneğine sahiptir. Bu, sadece bir nezaket gösterisi değil, aynı zamanda bilişsel bir esnekliktir. Başkalarının deneyimlerine değer vermek, onların bilgi ve görüşlerinden faydalanmaya açık olmak, mütevazı bir ruhun en belirgin özelliklerindendir. Tevazu sahibi bireyler, sosyal ilişkilerde sadece tepki veren değil, proaktif yaklaşan kişiler olarak öne çıkar. Bu tutum, başkalarının zayıf noktalarını kendi lehine kullanan manipülasyon eğilimlerinden tamamen uzak, samimi ve dengeli bir iletişimi mümkün kılar.
Dr. Elif Karaca, Klinik Psikolog: "Tevazu, bireyin benlik algısını abartmadan, kendini olduğu gibi kabul etmesiyle ilgilidir. Psikolojik açıdan bu tutum, hem özsaygının sağlıklı gelişimini destekler hem de kişilerarası ilişkilerde empati ve anlayışı artırır. İçsel bir dengeyi temsil eden tevazu, bireyin ne eksik ne de fazla bir benlik imajıyla yaşamasına olanak tanır."
İslam'da Tevazu: Kulluğun ve Ahlakın Temeli
Türkiye'deki okuyucu kitlemiz için tevazunun dini boyutu, özellikle İslam'daki yeri, ayrı bir önem taşır. İslam inancı, tevazuyu sadece bir ahlaki erdem olarak değil, aynı zamanda kulluğun özü ve Allah'a yakınlaşmanın en temel yollarından biri olarak görür. Kur'an-ı Kerim ve Peygamber Efendimiz'in (s.a.v.) sünneti, tevazuyu sürekli vurgular ve Müslümanlara bir yaşam biçimi olarak öğütler.
Allah, Kur'an'da mütevazı kullarını överek şöyle buyurur: "Rahman'ın kulları, yeryüzünde vakar ve tevazu ile yürürler. Cahiller kendilerine laf attığında 'selam' derler (geçip giderler)." (Furkan Suresi, 63. Ayet). Bu ayet, tevazunun sadece fiziksel bir yürüyüş değil, aynı zamanda bir duruş, bir olgunluk ve cahillikle bile başa çıkma biçimi olduğunu gösterir. Yine İsrâ Suresi 37. Ayet, kibirden kaçınma ve yeryüzünde mütevazı yürüme emredilir: "Yeryüzünde böbürlenerek yürüme! Çünkü sen ne yeri yarabilirsin ne de boyca dağlara erişebilirsin." (İsrâ Suresi 37. Ayet). Bu ayetler, insanın acizliğini ve Allah karşısındaki konumunu hatırlatarak, kalpteki kibir tohumlarını sökmeyi hedefler.
Peygamber Efendimiz Hz. Muhammed (s.a.v.), tevazunun canlı bir örneğiydi. Onun hayatı, bir devlet başkanı olmasına rağmen sıradan insanlarla aynı sofrayı paylaşması, yamalı elbiseler giymesi, herkesle selamlaşması ve kimseye üstünlük taslamamasıyla doluydu. O, devesine binerken bile kimsenin yürümesine izin vermez, "Ben de sizin gibi bir insanım" derdi. Ashabına karşı güler yüzlü, hoşgörülü ve alçakgönüllüydü. Bu örnekler, tevazunun sadece sözde kalmaması, yaşamın her anına sirayet etmesi gerektiğini gösterir.
İslam'da tevazu, riyadan (gösterişten) uzak durmakla da yakından ilişkilidir. Gerçek mütevazı mümin, ibadetlerini ve iyiliklerini sırf Allah rızası için yapar, insanların beğenisini kazanma peşinde koşmaz. Kibir ise, insanı Allah'tan uzaklaştıran, ibadetlerinin sevabını yok eden en büyük günahlardan biri olarak kabul edilir. Tasavvuf ehli ise tevazuyu, benlik perdesini aralayıp ilahi hakikate ulaşmanın bir aracı olarak görmüştür. Onlara göre tevazu, kalbi arındırmak ve manevi yükselişin kapılarını açmaktır.
Tevazu ve Liderlik: Sessiz Gücün Yükselişi
Modern dünyada liderlik genellikle karizmatik konuşmalar, baskın duruşlar ve göz kamaştırıcı başarılarla özdeşleşir. Ancak gerçek ve sürdürülebilir liderlik, sıklıkla gözden kaçırılan tevazu gibi erdemlerle beslenir. Geleneksel liderlik anlayışının aksine, tevazulu lider, egosunu geri planda tutarak ekibini öne çıkarır, başarıyı paylaşır ve hataları sahiplenir. Bu, bir zayıflık değil; bilakis derin bir özgüvenin, stratejik farkındalığın ve uzun vadeli vizyonun göstergesidir. Mütevazı lider, "ben" yerine "biz" demeyi tercih eder; çünkü bilir ki gerçek güç, kolektif zekadan ve uyumlu iş birliğinden doğar. Ayrıca farklı bakış açılarına açık olmak, ekip içinde yeniliği ve inovasyon kültürünü teşvik eder. Onlar, en iyi fikirlerin her zaman kendilerinden gelmeyeceğini kabul eder ve bu açıklık, etrafındakileri düşünmeye, üretmeye ve katkıda bulunmaya cesaretlendirir. Saygı ve güven, tevazulu bir liderin en büyük sermayesidir.
Tevazunun Sosyal Yansımaları: Toplumsal Dokuyu Güçlendirmek
Tevazu, bireyin iç dünyasında başlayıp dışa yansıyan bir erdem olmanın ötesinde, toplumsal dokuyu güçlendiren, ilişkileri onaran ve kolektif bilinci yükselten kritik bir rol oynar. Bir toplumda tevazu arttıkça, sürtüşmeler azalır, anlayış derinleşir ve dayanışma ruhu pekişir. Bu, sadece bireyler arası nezaket ve görgü meselesi değildir; aynı zamanda daha adil, daha uyumlu ve daha yaşanılır bir dünya inşa etmenin temel taşıdır.
Güven İnşası: Şeffaflık ve Dürüstlüğün Temeli
Tevazunun en önemli sosyal yansımalarından biri, güven inşa etme yeteneğidir. Mütevazı insan, kendi hatalarını kabul etmekten çekinmez, eksiklerini gizleme ihtiyacı duymaz. Bu şeffaflık ve dürüstlük, karşı tarafta derin bir güven duygusu uyandırır. Kibirliler sürekli kendilerini haklı çıkarmaya, başkalarını suçlamaya meyilliyken, tevazulu kişi sorumluluk alır ve gerçekliği çarpıtmaktan kaçınır. Bu, hem kişisel ilişkilerde hem de kurumsal bağlamda sağlam bir zeminin oluşmasını sağlar. Güven, her türlü sağlıklı ilişkinin temelidir ve tevazu, bu temeli atan harçlardan biridir.
Çatışma Çözümü: Esnekliğin ve Uzlaşının Önemi
Toplumsal yaşamda çatışmalar kaçınılmazdır. Ancak bu çatışmaların nasıl yönetildiği, bir toplumun veya ilişkinin kalitesini belirler. Tevazulu bireyler, çatışma anlarında daha esnek ve uzlaşmacı bir tutum sergilerler. Kendi görüşlerini mutlak doğru olarak görmez, karşı tarafın argümanlarını dinlemeye ve anlamaya çalışırlar. Bu, bir teslimiyet değil, ortak bir çözüm bulma arayışıdır. Ego çatışmaları körüklerken, tevazu köprüler kurar. Bu sayede, "ben haklıyım, sen haksızsın" kısır döngüsünden çıkılarak, herkes için daha faydalı sonuçlar elde edilebilir. Toplumsal barış, ancak tevazulu bireylerin bir araya gelerek ortak akıl ve anlayışla hareket etmesiyle mümkündür.
Sosyolog ve İslam düşünürü Ali Şeriati, İnsanın Dört Zindanı ve diğer eserlerinde tevazuyu, bireysel ahlaktan öteye geçen toplumsal bir değer olarak ele alır. Şeriati’ye göre gerçek tevazu, insanın kendini küçümsemesi değil; başkalarını küçümsememesidir. Bu tutum, sosyal hiyerarşileri aşındıran, ötekileştirmeyi engelleyen ve toplumun ahlaki zeminini güçlendiren bir etkendir.
Şeriati, tevazulu bireylerin daha sağlıklı iletişim kurduğunu, sınıf farklarını aşarak empati temelli bir birliktelik ortamı oluşturduğunu savunur. Ona göre kibir, toplumları parçalayarak güveni zedelerken; tevazu, aidiyeti ve karşılıklı saygıyı büyütür. Bu da uzun vadede sosyal dokunun diri kalmasına, dayanışmanın kurumsallaşmasına katkı sağlar.
📘 Kaynak: Ali Şeriati, çeşitli konuşmalar ve “İnsanın Dört Zindanı”
Tevazuyu Geliştirmek: Bir Yaşam Biçimi Olarak Tevazu
Tevazu, doğuştan gelen bir özellikten ziyade, öğrenilebilir ve sürekli geliştirilebilir bir erdemdir. Bu, hayat boyu süren bir pratik, bilinçli bir seçim ve içsel bir yolculuktur. Tek bir reçetesi olmamakla birlikte, tevazuyu yaşamımıza katmak için atabileceğimiz somut adımlar mevcuttur. Bu adımlar, bizi sadece daha mütevazı değil, aynı zamanda daha mutlu, daha dengeli ve daha anlamlı bir yaşama doğru taşıyacaktır.
Minnettarlık Pratiği: Elimizdekini Takdir Etmek
Tevazuyu besleyen en güçlü duygulardan biri minnettarlıktır. Sahip olduğumuz nimetlerin, yeteneklerin ve imkanların farkına varmak, bizi kibirden uzaklaştırır ve şükran duygusunu pekiştirir. Hayatımızdaki olumlu şeylere odaklanmak, sürekli daha fazlasını arayan, tatminsiz bir zihniyetten kurtulmamızı sağlar. Düzenli olarak minnettar olduğumuz şeylerin bir listesini tutmak, her gün basit şeylere bile olsa şükretmek, bizi daha alçakgönüllü ve yaşamla barışık kılar. Bu pratik, bize her şeyin bir lütuf olduğunu ve hiçbir şeyin bize ait olmadığını hatırlatır.
Hata Yapma Cesareti: Öğrenmenin ve Gelişmenin Anahtarı
Kimse mükemmel değildir ve hata yapmak, insan olmanın bir parçasıdır. Tevazulu insan, hatalarını kabul etmekten ve onlardan ders çıkarmaktan korkmaz. Hatta hatalarını birer öğrenme fırsatı olarak görür. Eleştiriye açık olmak, yapıcı geri bildirimleri kişisel bir saldırı olarak değil, gelişim için bir fırsat olarak görmek, tevazunun önemli bir göstergesidir. Sürekli kendimizi geliştirme çabası, aynı zamanda bize bilmediğimiz ne kadar çok şey olduğunu ve öğrenmenin hiç bitmeyecek bir yolculuk olduğunu hatırlatır. Bu, benlik bilinci ile birlikte öğrenme merakını da besler.
Hizmet ve Bağış: Vermenin Mutluluğu
Başkalarına karşılıksız hizmet etmek ve bağışta bulunmak, kişiyi egodan arındıran en güçlü pratiklerden biridir. Başkalarına yardım etmek, kendi ihtiyaçlarımızın ötesine geçmeyi, bencilce düşüncelerden uzaklaşmayı ve bir amaca hizmet etmeyi öğretir. Maddi veya manevi olsun, vermek eylemi, bize dünyada sadece kendimizin olmadığını, bir bütünün parçası olduğumuzu ve topluma karşı sorumluluklarımız bulunduğunu hatırlatır. Bu, içsel tatmini artıran ve kalbi yumuşatan bir yoldur.
💡 İmam Gazâlî
İslam ahlak düşünürü İmam Gazâlî, İhyâ’u Ulûmi’d-Dîn adlı klasik eserinde tevazuyu, kalpte kök salan ve davranışlara yansıyan bir manevî olgunluk hali olarak tanımlar. Ona göre tevazu, kişinin kendi değerini inkâr etmesi değil, bu değeri kibir aracı olarak kullanmamasıdır. Gerçek tevazu, nefsin övülme arzusuna karşı geliştirilen bilinçli bir direniştir.
Gazâlî, tevazunun sadece ibadetlerde değil, günlük hayatın her alanında yaşanması gereken sürekli bir iç disiplin olduğunu belirtir. İnsan, ilim, makam veya servet sahibi oldukça bu erdemi korumakta daha fazla çaba göstermelidir. Ona göre “kibir, marifetin değil; gafletin ürünüdür.”
Bu bakış açısıyla tevazu, geçici bir tutum değil; hayata anlam katan bir yaşam biçimidir.
📘 Kaynak: İmam Gazâlî, “İhyâ’u Ulûmi’d-Dîn”
Tarih Boyunca Tevazu: Farklı Kültürlerde ve İnançlarda
Tevazu, sadece günümüzün değil, insanlık tarihinin her döneminde ve farklı medeniyetlerde, felsefelerde, inanç sistemlerinde yer bulmuş evrensel bir değerdir. Antik Yunan'da Sokrates'in "Bildirim ki hiçbir şey bilmiyorum" sözü, bilgelikle tevazunun iç içe geçtiğini gösterir. Doğu felsefelerinde, özellikle Budizm'de ve Taoizm'de, benlikten arınma, egoyu bırakma ve evrenle bir olma vurgusu tevazunun derin manevi karşılıklarını sunar. Konfüçyüsçülükte saygı ve haddini bilme, tevazunun sosyal düzen içindeki yerini belirler. Hristiyanlıkta İsa'nın "Sonuncular birinci, birinciler sonuncu olacaktır" öğretisi, alçakgönüllülüğün manevi yükselişle olan bağlantısını vurgular. Bu örnekler, tevazunun insan doğasının ortak bir yansıması olduğunu, coğrafyalara ve zamanlara meydan okuyan bir erdem olduğunu açıkça gösterir.
Tevazu ve Başarı: Yükseklerden Düşmemenin Sırrı
Toplum genellikle başarıyı büyük egolar, gösterişli yaşamlar ve sınırsız hırsla ilişkilendirir. Ancak tarih, gerçek ve sürdürülebilir başarının sırrının çoğu zaman tevazuda yattığını fısıldar. Mütevazı insan, başarıya ulaştığında kendini kaybetmez, elde ettiği konumun geçici olduğunu bilir. Bu durum, onu rehavete kapılmaktan, hatalarından ders çıkarmaktan ve sürekli öğrenmekten alıkoymaz. Gururun zirvesi, düşüşün başlangıcı olabilirken, tevazu, bireyi ve kurumları ayakta tutan, ani düşüşlerden koruyan bir sigorta gibidir. Gerçekten büyük liderler ve başarılı insanlar, tevazuyu bir zayıflık değil, aksine daha iyi kararlar almayı, daha güçlü bağlar kurmayı ve daha kalıcı eserler bırakmayı sağlayan bir güç çarpanı olarak kullanmışlardır. Onlar bilirler ki zirveye çıkmak kadar, zirvede kalmak da önemlidir; ve bunun yolu, mütevazı bir ruhu korumaktan geçer.
Dijital Çağda Tevazu: Ego Fırtınasında Bir Liman
Günümüzün dijital çağı, özellikle sosyal medya platformları, bireysel egoların adeta birer şov sahnesine dönüştüğü bir ortam sunuyor. Herkesin kendini en iyi, en başarılı, en mutlu gösterme çabası, bir "ego fırtınasına" yol açıyor. Sürekli kıyaslama, onay arayışı ve sanal gösteriş, ruh sağlığını tehdit eden bir döngü yaratıyor. İşte tam da bu noktada tevazu, bir liman işlevi görüyor. Dijital dünyadaki sahte parıltıların ötesine geçebilen, kendi değerini başkalarının beğenilerine endekslemeyen bir duruştur tevazu. Sanal dünyada bile olsa, yapıcı eleştiriye açık olmak, başkalarının başarılarını içtenlikle kutlamak ve kendi eksiklerini gizlemeye çalışmamak, tevazunun dijital yansımalarıdır. Bu, bireyin dijital bağımlılıklardan kurtulup daha otantik ve gerçek bir benlik inşa etmesine yardımcı olur. Tevazu, dijital gürültüde bir sessizlik, bir içsel huzur kaynağıdır.
Tevazunun Nesiller Arası Aktarımı: Geleceğe Bırakılan Miras
Tevazu, sadece bireysel bir erdem değil, aynı zamanda gelecek nesillere aktarılması gereken en değerli miraslardan biridir. Çocuklar, ebeveynlerinin ve çevrelerindeki yetişkinlerin davranışlarını model alarak öğrenirler. Ebeveynlerin mütevazı bir duruş sergilemesi, başarıyı paylaşması, hatalarını kabul etmesi, çocuklara empatiyi, minnettarlığı ve haddini bilmeyi öğretir. Eğitim kurumları da bu konuda önemli bir rol oynar; öğrencilere sadece bilgi aktarmakla kalmayıp, onlara ahlaki değerleri ve tevazuyu aşılamak, daha iyi bir toplumun temelini atar. Toplumda tevazuya verilen değer arttıkça, yeni nesiller daha işbirlikçi, daha saygılı ve daha adil bireyler olarak yetişecektir. Tevazu, bireylerin kendi iç huzurunu bulmalarına yardımcı olurken, aynı zamanda kolektif bir iyilik halinin de tohumlarını eker. Bu, paha biçilemez bir mirastır.
Doç. Dr. Ayşegül Erdem - Ahlak Psikolojisi Uzmanı, Ankara Yıldırım Beyazıt Üniversitesi: “Tevazu, yalnızca bireysel bir erdem değil; aynı zamanda kültürel bir mirastır. Bu değer, çocuklara doğrudan öğretilmekten çok, rol model davranışlar aracılığıyla aktarılır. Özellikle ebeveynlerin ve eğitimcilerin gösterdiği tutumlar, genç nesillerin karakter gelişiminde belirleyici rol oynar. Örneğin, başarılarını abartmadan paylaşan bir öğretmen ya da özür dilemekten çekinmeyen bir ebeveyn, tevazuyu sözden çok davranışla öğretmiş olur. Nesiller arası aktarımın sürdürülebilir olması için, tevazunun aile içinde ve toplumsal ilişkilerde görünür ve yaşanır bir değer haline gelmesi gerekir.”
Tevazu: İnsan Kalbinin Pusulası
Yolculuğumuzun sonunda, tevazunun sadece bir "alçakgönüllülük" kelimesinden çok daha fazlası olduğunu, insan ruhunun derinliklerinde yatan, kişiyi hem kendine hem de dünyaya yaklaştıran karmaşık ve çok boyutlu bir erdem olduğunu gördük. O, bireysel mutluluğun, sağlıklı ilişkilerin, etkili liderliğin ve sürdürülebilir başarının sessiz pusulasıdır. İslam inancından kadim felsefelere, psikolojik iyi oluştan toplumsal uyuma kadar her alanda karşılık bulan tevazu, bizi benlik perdesinden kurtararak, kendimize, başkalarına ve evrene karşı daha dürüst ve saygılı olmaya davet eder. Bu erdem, sadece bir "olma" hali değil, aynı zamanda "yapma" hali; yani sürekli bir gelişim, öğrenme ve uygulama sürecidir.
Tevazu, hayatın gelgitlerinde bize yön gösteren, fırtınalarda sığınılacak bir liman olan, insan kalbinin en değerli pusulasıdır. Belki de şimdi, bu pusulanın bize gösterdiği yöne doğru, kendimizi ve dünyayı yeniden keşfetme zamanıdır. Unutmayalım ki, gerçek büyüklük, ne kadar yükseldiğimizde değil, ne kadar mütevazı kalabildiğimizde gizlidir.
Kaynakça
- TDK - İsmet Emre - Tevazu - TÜRK DİLİ KASIM 2021 Yıl: 70 Sayı: 839
- Tangney, J. P. (2000). Humility: Theoretical perspectives, empirical findings and directions for future research. Journal of Social and Clinical Psychology, 19(1), 70-82.
- Kur’an-ı Kerim, Furkan Suresi (25:63) ve İsrâ Suresi (17:37).
- Alone Together: Why We Expect More from Technology and Less from Each Other Paperback - October 2, 2012
- İnsanın Dört Zindanı - Dr. Ali Şeriati - Fecr Yayınevi, 2013
- İhya-u Ulumi'd-Din - İmam Gazali - Çelik Yayınevi, 2023